Jasmine

    Witajcie! Trzeba przyznać, że Jasmina z swoją egzotyczną urodą, ponętnym ciałem (kto by nie chciał mieć takiej talii?) oraz wrodzonym wdziękiem, jest postacią miłą dla oka. Gdy oglądałam "Alladyna", podziwiałam jej postawę. Nie raz koledzy z klasy mówili mi, że im bardziej dziewczyna jest tajemnicza, tym bardziej rośnie ich zainteresowanie nią. Bycie tajemniczą i nie "paplanie" wszystkiego co nam ślina na język przyniesie jest dosyć istotne, ale żeby dojść do miejsca, w którym ktoś rozmawiając z Tobą widzi kogoś interesującego trzeba zacząć od ważnej rzeczy. Mianowicie chodzi mi o rozmowę.

    Teraz moment, kiedy wszyscy się burzą i pytają "o co chodzi? W czym problem?". Otóż dla części z nas jest to ogromna przeszkoda. Nieśmiałość przez wielu chłopaków jest uznawana za coś uroczego i w sumie to prawda, kiedy rumienisz się słysząc od niego komplement, a nie kiedy nie umiesz mu powiedzieć "cześć" bo się wstydzisz. Ja ten problem znam aż za dobrze. Chyba teraz czas na historię mojego życia potwierdzającą to co mówię prawda? W porządku.

   Zaczęłam gimnazjum i oczywiście w wieku 13 lat to było coś. Nowi ludzie, nowa szkoła, nowa ja. Trzeba zrobić dobre pierwsze wrażenie itd. każdy zna tą historię z własnego życia. Nie za bardzo mi to wyszło bo jako nieśmiała do granic możliwości dziewczyna prawie wcale się nie odzywałam (poważnie, był nawet problem z powiedzeniem do nauczyciela "obecna" przez pierwszy miesiąc). Ale z czasem poznałam ludzi, rozkręciłam się i jakoś to było. Naturalną koleją rzeczy wykształciła się grupa "popularnych" i "tej całej reszty". Z racji tego, że nasz rocznik miał dwie klasy to wszyscy się znaliśmy i grupy były interklasowe (mogę tak to nazwać?). W drugiej klasie, głupia ja zorientowałam się, że chłopak z popularnej grupy, którego zawsze starałam się ignorować tak na prawdę mi się podobał. First crush... Tylko wiecie ja byłam z tej drugiej grupy i mamy problem bo chodziliśmy razem tylko na angielski. On zawsze otoczony swoimi znajomymi, a ja tak nieśmiała, że bałam się podejść. Skończyło się na tym, że czasem rozmawialiśmy przez Facebook'a ale w szkole wcale. Miałam przyjaciółkę która się z nim dogadywała i ona była moim "informatorem". Co on o mnie myśli itd. Dwa lata minęły i okazało się, że trafiliśmy do różnych szkół - ja zostałam w naszym liceum, jego nie przyjęli. I nawet teraz kiedy czasem odwiedza naszą klasę (jest złożona z poprzednich dwu z gimnazjum) i mówię sobie, że już mi przeszło, to jak go widzę zaczynam wariować i robić głupie rzeczy (typowa ja).

    Idąc do sklepu też mam problem z odezwaniem się do ekspedientki, dlatego wiem, co przeżywa część was. Taka nieśmiałość to coś okropnego jak kula u nogi. Tak bardzo zazdroszczę ale i podziwiam dziewczyny, które nie mają z tym żadnego problemu...

    Chyba czas na koniec żalenia się i jakąś sensowną puentę :)

    Dziewczyno, wstań, podejdź do lustra i spójrz sobie prosto w oczy. Zacznij powtarzać, że nie masz się czego obawiać, nie jesteś z tym problemem sama. Teraz jest Ci ciężko, ale pomyśl jaką będziesz miała satysfakcję gdy pokonasz ten lęk. Ja ciągle pamiętam swoje wpadki z podstawówki, ale teraz się z nich śmieję, nikt ich nie pamięta, każdy ma ich mnóstwo (jeśli nie wierzysz obejrzyj Dziennik Bridget Jones. Ja dziś oglądałam i nie mogłam na to patrzeć, nwm jak ona to przeżyła :) ale się nie załamała). Spróbuj zaczepić obcych na ulicy i spytaj która godzina. Poproś o pomoc przyjaciółkę. Uwierz w siebie. Może i piszę do teraz, nie widząc twojej twarzy, nie znając Cię, więc musisz mi zaufać. Jesteś wartościową osobą, która jest na tym świecie z jakiegoś ważnego powodu, nie ważne czy go znasz czy nie, pomyśl jaką radość potrafisz dać rodzinie i znajomym. Są przy Tobie znając twoje lęki i wpadki życia i nadal Cię kochają i wspierają :)