Bad day

Znacie to uczucie, kiedy wydaje wam się, że coś umiecie (niekoniecznie perfekcyjne, ale jednak) i żyjecie w tym cudownym przekonaniu, że znaleźliście coś w czym jesteście wyjątkowi na swój własny sposób? Po czym spotykacie jakąś osobę, która okazuje się w tym niesamowita. Jedyne co możecie zrobić to zamknąć buzię, żeby muchy nie wleciały. Często mam takie odczucie, ale przeważnie mnie to motywuje. Problem zaczyna się w momencie, gdy jest to umiejętność, którą ciężko wyćwiczyć lub w ogóle nie jest to możliwe. W tym momencie możesz się z tym pogodzić (no chyba, że trafisz na dzień, gdy chodzisz po ścianach tylko dlatego, że kartka w Twoim zeszycie się zagięła). Czuję się wtedy jak bomba zegarowa...
I w tym momencie, niczym tornado, przybywają przyjaciele, porywają Cię w wir, i czy tego chcesz czy nie, sprawiają, że wszystko wraca do normy. Na Twoim obliczu znów jaśnieje uśmiech, a Ty cała emanujesz energią, radością i szaleństwem, niczym małe dziecko, które dostało nową zabawkę (jak to poetycko zabrzmiało xd Pani od polskiego byłaby dumna ;p ). Cieszę się, że mam wokół siebie takich ludzi. Nawet jeśli nie wiedzą jak pomóc/zareagować, swoim trwaniem przy Tobie okazują ogromne wsparcie.
A wracając do szalonych rzeczy z życia. Dziś dowiedziałam się, że jestem całkiem sensowną partią. Normalnie wzięłabym to za komplement i chyba trochę o to chodziło, ale biedakowi nie bardzo wyszło (mało co nie skończył z pastą z amoniaku w oczach - bo my kochamy lekcje chemii ❤). Jednak gdyby tak było to chyba nie byłabym teraz sama, prawda? Hmm... dostrzegam małą sprzeczność w równaniu (pozdrawiam wszystkie mat-fizy 😘). I tak kocham moją klasę - sami popaprańcy jak ja xd. Tak a propos przyjaciół ;p Kto nie obejrzał choć jednego odcinka "Friends" nie wie ile stracił. Tacy sami wariaci.

A wy jakie "oryginalne" komplementy usłyszałyście?

Buziaki

xoxo